Κι ο σκηνοθέτης από αυτή τη στιγμή πρέπει να μεταβληθεί σε δάσκαλο γραμματικής, για να υποχρεώσει τους ηθοποιούς να κάνουν σωστές φράσεις. Σε ψυχολόγο, για να φτάσει από συλλογισμό σε συλλογισμό σε μια λογική συγκρότηση των προσώπων του έργου. Σε δάσκαλο χορού, για να ρυθμίσει τις κινήσεις και την μιμική όπου χρειάζεται. σε λαρυγγολόγο, όταν καταλάβει πως ο ηθοποιός, έχοντας άσχημα τοποθετημένη τη φωνή του, κουράζεται υπερβολικά.
Τέλος, σε θηριοδαμαστή, όταν το θηριοτροφείο αποκοιμιέται. Ο σκηνοθέτης πρέπει να είναι σε θέση να δείχνει τον ρόλο.
Όπως βλέπετε, αυτό απαιτεί ορισμένη πείρα. Θα πρέπει λοιπόν να εκπλαγούμε εάν μαθητές που μόλις τελείωσαν την δραματική σχολή, αφού δώσουν στον εαυτό τους τον τίτλο του σκηνοθέτη νιώθουν τρόμο και καταλήγουν να δίνουν μόνο ερασιτεχνικές παραστάσεις;
Ξέρω καλά πως, με όσα λέω, κινδυνεύω να θεωρηθώ πως επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα.
Έχω μάλιστα την εντύπωση πως είμαι "φωνή βοώντος εν τη ερήμω".
Έχω, όμως, την πεποίθηση πως σ'αυτόν τον παράλογο, ανόητο κόσμο που ζούμε, δεν παει χαμένο ποτέ κάτι που κρύβει μέσα του έναν κόκκο αλήθειας, πως και η πιο μικρή ενέργεια όταν δεν κρύβει ιδιοτέλεια, μπορεί να έχει βαθιά επίδραση, πως η παιδιάστικη φωνή της αγάπης και της τρυφερότητας αντηχεί με δύναμη που δεν υποψιαζόμαστε καν.."
(Charles Dullin, ο ρόλος του σκηνοθέτη/απόσπασμα, περιοδικό ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ . χρόνος Γ' τευχ.15, 1964,σελ.11)
